شـــاهد

این مطلب رو سال گذشته به مناسبت قتل زهرا کاظمی بدست آدمکشان حاکم بر ایران نوشتم

طبق معمول داشتم سایتها را چک می کردم که عکسهای شکنجه شده جوان مهابادی را دیدم. چه بلایی بر سرش آورده بودند. یک جای سالم در بدنش نمانده بود. گویی گرگی گرسنه او را تکه پاره کرده بود. همینطور که عکسها را نگاه می کردم، یاد زهرا کاظمی افتادم. او را هم با شقاوت و بی رحمی زیر شکنجه کشتند.
خبر دستگیری زهرا را برای اولین بار درماه ژوئن 2 سال پیش از خبرنگار یکی از رسانه های کانادا که برای تهیه گزارش از تظاهراتی که در مقابل جاسوسخانه رژیم ترتیب داده بودیم آمده بود، شنیدم. آنروزها، مصادف بود با چهارمین سالگرد قیام دانشجویی 78 . دیدن تصاویر جوان مهابادی ذهن مرا بی اختیار به آخرین روزها و ساعات زندگی زهرا کاظمی برد. با توجه به زن بودن او و با توجه به ماهیت ضد زن رژیم، بدون شک شکنجه هایی که روی او اعمال شده بسیار وحشتناکتر از آنچه تا کنون آشکار شده ،می بوده است. سعی می کنم صحنه های رویارویی او و دژخیمان را در خیالم بازسازی کنم.

****
صدای فریاد از دور شنیده می شود. مادران و پدران سالخورده جلوی زندان مخوف اوین، جویای حال فرزندان جوان دستگیرشده خود هستند. اینجا تهران است، قلب ایران. قلبی زخمی و پردرد. زنی میانسال و لاغر اندام با یک کوله پشتی بر دوش، مشغول عکس گرفتن است. کلیک، کلیک، کلیک... نگهبانان زندان به طرف زن میانسال هجوم می آورند. یکی با قنداق تفنگ به سر و صورتش می زند. یکی دیگر با مشت و لگد. دیگری دوربین را چنان می کشد که گردن زن زخمی می شود. کشان کشان و در حالی که زهرا با آنها درگیر است، او را به داخل زندان می برند. جمعیت بر فریاد خود می افزاید.
پیرزنی فریاد می زند.
- نانجیبها کجا می بریدش؟ او که کاری نکرده!
زهرا را به طرف اتاقی کوچک می برند. پاسداری با چشمانی به رنگ خون او را به داخل اتاق هل می دهد.
- برو تو عفریته. بلایی به سرت بیارم که عکس گرفتن یادت بره. به ما فحش می دی؟ دمار از روزگارت در می آرم.
زهرا مثل پرکاهی به گوشه اتاق پرت می شود. از بینی اش خون می چکد. ناخنش هم خونی است و لای آن گوشت جمع شده. وقتی که پاسدارها به او حمله کردند، به صورت یکی شان چنگ انداخته بود.
- چرا منو زندانی کرده اید؟ آزادم کنید. چی می خواین از جون من؟
پاسدار زنی با چادری سیاه به طرف اتاق می رود. با یک دست رویش را سفت گرفته و با دست دیگر از زیر چادر، دسته در را می چرخاند و وارد می شود.
- ... ولگرد، برای کی عکس می گرفتی؟
و با پا ضربه ای محکم به تن زهرا می کوبد. زهرا از درد به خود می پیچد ولی همچنان فریاد می زند و به زندانی بودن خود معترض است. زن پاسدار با بی رحمی به سوی او حمله می کند و موهایش را که حالا دیگر با کنار رفتن روسری کاملا بدون پوشش است، به دور دستش می پیچد و او را به دور خودش می چرخاند.
زهرا با وجود جثه ای لاغر و نحیف در مقابل او مقاومت می کند و او را با فشار دست، از خود دور می کند. زن پاسدار با عربده ای به زمین می افتد. در اتاق باز می شود و چند مرد قوی هیکل وارد می شوند. زن پاسدار را از دست زهرا که مشغول کتک خوردن است، نجات میدهند و به جان زهرا می افتند و آنقدر او را می زنند تا بیهوش می شود. زن و مرد پاسدار دیگری گوشه لباس زهرا را گرفته، او را به سمت سلول انفرادی می برند. راهرو پر است از زندانی شکنجه شده. صدای ناله شکنجه شدگان با گریه بچه ها، ملودی تلخی را بوجود آورده و بدنهای آش و لاش شده، تصویری غیر قابل تصور.
زهرا در سلول بهوش می آید. تمام بدنش درد می کند. دستی به سر و صورت خود می زند، خیس و خونی است. گوشه ای از مانتوی خود را پاره و زخمها را تمیز می کند. سلول تاریک و نمور است. مدتی طول می کشد تا چشمانش به تاریکی عادت کنند. هر بار که پارچه را به دهانش نزدیک می کند تا آن را تر کند، سوزش شدیدی در گوشه لبهای چاک خورده اش، احساس می کند. به دور و بر خود نگاهی می اندازد و متوجه می شود که دوربین و کوله پشتی اش در کنار او نیستند. به سمت دریچه کوچکی که بر روی در سلول تعبیه شده، خیز بر می دارد و فریاد سر می دهد.
- دوربینم کجاست؟ شما حق ندارید وسایل شخصی مرا نگه دارید.
چند پاسدار زن و مرد به طرف در می دوند. زهرا همچنان فریاد می زند و دوربینش را میخواهد.
در را باز می کنند و زهرا را با خود می برند.
زهرا روی صندلی در اتاقی سه در چهار نشسته است. طرف دیگر اتاق، تخت آهنی که روی آن یک پتوی سربازی خاکستری رنگی مشاهده می شود، وجود دارد. اما پتو کاملا خاکستری رنگ نیست. انگار لکه هایی روی آن دیده می شود. زهرا به سختی چشمان کبود و باد کرده خود را باز می کند. درست می بیند. خون است. دور و بر تخت هم خونی است. او خود را برای شرایط سخت تر آماده می کند. به استفان در کانادا فکر می کند و اینکه هیچکس خبر ندارد او در چه شرایطی بسر می برد.
در نهایت تعجب زهرا، در به آرامی باز می شود. مردی با لباس شخصی، ریشی سیاه رنگ و تقریبا بلند و عینکی بزرگ وارد اتاق می شود. حتی به زهرا سلام هم می کند. زهرا جوابش را نمی دهد. پشت میز روبروی زهرا می نشیند. کاغذی سفید با یک خودکار از جیبش بیرون می آورد. کاغذ را جلوی زهرا گذاشته و خودکار را به سمتش دراز می کند.
- اینجا را امضا کن.
- برای چی؟
- مقررات زندان است.
- من هیچ چیزی را امضا نمی کنم.
- گفتم امضا کن. به نفعته.
زهرا کاغذ را مچاله کرده به صورت پاسدار پرت می کند. پاسدار قاضی مرتضوی از پشت میز محکم به گوش زهرا می خواباند. زهرا نقش زمین شده اما تلاش دارد از خود دفاع نماید. با مشت به عینک پاسدار می کوبد. عینک می افتد و پاسدار برای لحظاتی زهرا را رها میکند.
اینک دقیقا کنار زهرا قرارمی گیرد. عینک را با گوشه پیراهن سفیدش که به زشتی روی شلوارش افتاده پاک می کند. عینک را به چشم می زند. زهرا هنوز روی صندلی نشسته و نفس نفس می زند. پاسدار با یک خیز، گلوی زهرا را نشانه می رود. دو دست کلفت و زمختش را به دور گردن استخوانی زهرا حلقه کرده با عصبانیت می فشارد. تنفس برای زهرا مشکل می شود. پاسدار حالا پشت سر او قرار گرفته و زهرا به او دسترسی ندارد. به سختی دستش را به کمر پاسدار می رساند و ناخنهایش را به بدن او فرو می کند. پاسدار از درد، گردن زهرا را رها می کند. چند قدمی عقب عقب می رود. زهرا روی زمین می افتد. صورتش سفید سفید شده و سرفه می کند. پاسدار مثل گرگ گرسنه خود را بروی زهرا می اندازد. زهرا روی زمین پهن می شود. پاسدار موهای زهرا را از پشت، در چنگ خود گرفته و سر زهرا را مرتب به زمین می کوبد. سعی می کند با پاهایش ضربه ای به پاسدار بزند. اما نمی تواند. خود را می غلتاند و بالاخره موفق می شود تا پاسدار را از روی خود کنار بزند. با دست چپ به سمت چشمانش نشانه می رود. پاسدار جاخالی می دهد. دوباره زهرا حمله می کند و گونه های پاسدار غرق خون می شود. پاسدار او را به زمین می زند، به طرف در می رود و تقاضای کمک می کند. هفت هشت نفری وارد اتاق می شوند. عده ای دور پاسدار را گرفته اند و عده ای مشغول کتک زدن زهرا هستند. لباس زهرا پاره شده و پاسدار غرق خون است. با مشت و لگد، زهرا را به داخل سلول پرت می کنند و او به گوشه ای می افتد.
زمین نمورسلول، بدن زهرا را می آزارد. برعکس اولین باری که وارد این سلول شده بود، چراغ روشن است. خون لخته شده دور تا دور سلول دیده می شود. نقطه ای از دیوار توجه زهرا را به خود جلب می کند. اثر دست خونی یک زندانی. پایین تر هم نوشته شده: آزادی. سرش گیج می رود و بیهوش می شود.
زهرا با صدای فریاد و ضجه بهوش می آید. سلول تاریک است. صدای اصابت تازیانه بر بدن یک زندانی. زندانی از ته گلو فریاد و شکنجه گر با تمام قوا بر پیکرش می زند. صدا لحظاتی خاموش می شود. زهرا صدای ریختن آب را می شنود. و دوباره صدای ضجه بلند می شود.
سر خود را روی زانو می گذارد و دستانش را روی گوشهایش گذاشته، کلماتی را زمزمه می کند.
در آهنی سلول با سر و صدا باز می شود. زهرا نمی تواند در تاریکی تشخیص دهد چند نفر هستند. با مشت و لگد به جانش می افتند. حریفش نمی شوند. هر چه بیشتر می زنند، زهرا بیشتر مقاومت می کند. سپس نیروی کمکی بیشتری را طلب کرده و بالاخره او را مهار می کنند و از سلول بیرون می برند. پاسدار کتک خورده با لبخندی شیطانی منتظر اوست. قدش کوتاهست. چشمانش حالت عادی ندارند و نفرت از آن می بارد. سیگاری گوشه دهان دارد. زهرا را روی تختی آهنی می اندازند. برای اینکه فرار نکند، یکی از آنها روی سینه اش می نشیند و دیگران دستها و پاهای او را از هم باز کرده به چهار گوشه تخت می بندند و از اتاق بیرون می روند. پاسدار کتک خورده در را می بندد و به طرف تخت حرکت می کند. روی لبه تخت می نشیند و با چشمانی هیز و ناپاک به بدن زهرا که اینجا و آنجا از لای لباسهای پاره شده اش بیرون زده، زل می زند. سیگارش را روی گونه زهرا خاموش می کند و ...

در بازدیدی که مادر کاظمی از دخترش در بیمارستان بقیه الله اعظم سپاه پاسداران، زمانی که زهرا در حالت اغماء بسر می برد، به عمل آورده بود، گفته بود که بدن زهرا مملو از کبودی و جراحت بوده. او همچنین به شکستگی بینی و انگشتان دست دخترش اشاره کرده بود. مادر کاظمی در افشاگری دیگری گفت که او را مجبور به پذیرفتن دفن زهرا در شیراز کرده اند. چندی پیش شهرام اعظم، دکتر کشیک بیمارستان، که تن زخمی زهرا را مورد معاینه قرار داده بود، در برابر خبرنگاران کانادایی به تشریح وضعیت زهرا پرداخت. او از جمله گفت که زهرا توسط یکی از پرستاران زن بیمارستان معاینه شده و آثار تجاوز جنسی به وسیله شیئی سخت را تایید کرده. وی همچنین ازشکستگی انگشت دست راست و جمجمه زهرا بر اثر ضربات سخت گفت. استفان هاشمی، تنها فرزند کاظمی همین چند روز پیش از اظهارات شهرام اعظم دفاع کرد. او همچنان استوار بر خواسته خود مبنی بر ارجاع پرونده قتل مادرش توسط رژیم، به دادگاه لاهه پافشاری می کند.

هنوز صدای کلیک کلیک دوربین زهرا جلوی زندان مخوف اوین شنیده می شود. هنوز فریاد اعتراض خانواده های زندانیان بلند است. هنوز صدای ضجه زندانیان به گوش می رسد. هنوز طناب به دار است. زهرا به شاهد شکنجه، شاهد شقاوت، شاهد قصاوت و ... رژیم حاکم بر ایران تبدیل شده است. شاهد بی گناهی که با ایستادن بر سر اصولش، به رژیم " نه " گفت و سر خم نکرد.
27سال از قدرت گرفتن ملاها در ایران می گذرد. مسلما زهرا نه اولین قربانی شقاوت رژیم است و نه آخرین آن خواهد بود. هزاران هزار دختر و پسر آن مرز و بوم که می بایست آینده سازان آن مملکت باشند، قتل عام شدند. صدها هزار پسربچه ریخته شده به تنور جنگ ایران و عراق، صدها هزار معلول، هزاران هزار کودک خیابانی، فوج تن فروشان، سرکوب سیستماتیک زنان و... همه از جمله جنایات رژیم و بدون شک از نتایج ننگین مماشات دولتهای غربی با این رژیم با چنین کارنامه سیاهیست. آیا آنها پاسخی برای مردم ایران دارند؟ بدون شک روز سقوط این ددمنشان دور نخواهد بود.
یاد زهرا کاظمی گرامی باد


نرگس غفاری
بیست و دو تیرماه 1384